Kanal od Parmenca do Katrge je najveći sistem za navodnjavanje u Srbiji koji je ikada sagrađen južno od Dunava. Hidrosistem na levoj obali Zapadne Morave prolazi kroz 13 sela i projektovan je da navodnjava 4 500 hektara plodnih oranica. Počeo je da se gradi 1957. godine,
a korišćen je do sredine sedamdesetih, kada se ugasilo preduzeće „Hidroprodukt“ koje je gazdovalo kanalom. Sa dužinom od oko 24 kilometra i gustom razvodnom podzemnom i nadzemnom mrežom, kanal je bio jedna od tada najvećih investicija u Jugoslaviji.
Model za izgradnju ovog kanala preuzet je iz Italije gde postoji sličan kanal za navodnjavanje koji i danas radi.
Koliko je to bila ozbiljna zamisao tadašnjih graditelja svedoči podatak da je i brana u Parmencu izgrađena pre svega zbog potreba kanala. Istovremeno je projektovana i da služi za prihranjivanje izvorišta vode u Beljini.
Kanal je imao višestruku funkciju, jer je građen po visokim standardima melioracije, pa je tako 1965. kada je Čačak poplavljen korišćen za odvodnjavanje poplavljenog područja. Tada je kanal u poplavi ozbiljno oštećen, a organizovano je korišćen još nekoliko narednih godina.
Kao što je i danas slučaj, kanal je počeo da odumire onda kada je postao politička stvar. Da bi se ovaj vodosistem otplaćivao svi seljaci u 13 sela tada su plaćali određenu naknadu bez obzira da li vodu koriste ili ne. Političar koji je seljane oslobodio nepotrebnog nameta, bio je general Sredoje Urošević, koji je tada zahvaljujući seljačkim glasovima dobio poslaničko mesto u Saveznoj skupštini Jugoslavije. Njegov protivkandidat Milorad Nikšić, nešto kasnije postaje ministar poljoprivrede, ali svi oni zajedno nisu učinili mnogo da ovaj tada, ali i danas savremeni sistem za navodnjavanje održe u funkciji.
Kanal Parmenac Kartga danas je najčešće noćna mora stanovnika kroz čija naselja protiče.
Zbog nekorišćenja, ali pre svega zbog nemara, kanal je poslednjih godina zapušten, posebno u delu koji prolazi kroz gusto naseljeno gradsko područje. Kanal se pretvorio u smetilište, u koje se izlivaju otpadne vode. Baca se sve, od nameštaja do leševa životinja, a kanal koji je zamišljen da hrani stanovništvo, postao je izvor zaraze.
Pre tri godine kanal je bio i razlog protesta meštana Ljubića upravo zbog nekoliko mini deponija koje su se nalazile u koritu, a gradske vlasti nisu znale čija je to nadležnost jer se nije utvrdilo kome kanal pripada. Posle višemesečne debate, koja je razotkrila da je celokupna projektna dokumentacija zagubljena, gazdovanje nad kanalom pripalo je čačanskom Vodovodu.
Tada je kanal ponovo postao predmet političkih obećanja. Jedan političar, 2009. godine, hrabro je izjavio da će voda iste godine u junu, poteći kanalom i da je za taj poduhvat izdvojeno 30 miliona dinara. Nijedno obećanje dato u vezi osposobljavanja kanala, nikada se nije obistinilo niti je ikada učinjen bilo kakav vidljiv potez da se sistem stavi u funkciju.
Osim što svake godine nekolicina nezaposlenih Čačana u projektu Nacionalne službe za zapošljavanje dobije neki dinar u akciji javnih radova čisteći kanal. Osim bogate istorije i izvanredne zamisli projektanata, kanal danas nema nikakvu funkciju.
Sudbina najdužeg i najbolje urađenog kanala u Srbiji, posle kanala Dunava i Save, prema rečima Vlaislava Papića, načelnika čačanske Uprave za lokalni ekonomski razvoj, ostaje nerešeno pitanje dok Vodoprivredna zajednica Srbije neda saglasnosti neophodne za kompletiranje projekta za obnovu kanala.
